شعر
یه شعر از حافظ واستون می نویسم که خیلی دوسش دارم :
مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد قضای آسمان این است ودیگر گون نخواهد شد
رقیب آزار ها فرمود و جای آشتی نگذاشت مگر آه سحر خیزان سوی گردون نخواهد شد
مرا روز ازل کاری به جز رندی نفرمودند هرآن قسمت که آنجارفت ازآن افزون نخواهدشد
خدا را محتسب ما را به فریاد دف و نی بخش که سازشرع ازاین افسانه بی قانون نخواهد شد
مجال من همین باشد که پنهان عشق او ورزم کنارو بوس وآغوشش چه گویم چون نخواهدشد
شراب لعل و جای امن و یار مهربان ساقی دلا کی به شود کارت اگر اکنون نخواهد شد
مشوی ای دیده نقش غم زلوح سینه ی حافظ
که زخم تیغ دلدارست و رنگ خون نخواهد شد
کلمات کلیدی : حافظ
